Μια «Πόκα» με τρεις νικητές

 

του Κώστα Νταλιάνη, 29/3/2016

 

Η Κέλλυ Πήλιουρα, γοητευμένη από την προσωπικότητα και το έργο του Κώστα Καρυωτάκη (1896-1928) και της Μαρίας Πολυδούρη (1902-1930), αποφάσισε -μετά από πολυετή έρευνα- να γράψει και να σκηνοθετήσει ένα έργο για τους δύο μεγάλους ποιητές. Δεν πρόκειται, όμως, για μια ρεαλιστική βιογραφία, αλλά για μια υποθετική συνάντηση, όπου το παρελθόν των δύο εραστών ξεδιπλώνεται. Το κείμενο, λυρικό, τρυφερό και πυκνό σε νοήματα, έχει γραφτεί πάνω στις συγκυρίες, όπου είχαν γραφτεί και τα ποιήματα τους.

 

Η λέξη «Πόκα», ο τίτλος της παράστασης, δημιουργήθηκε από τις πρώτες συλλαβές των επιθέτων των δύο ποιητών. Επιπρόσθετα, υποδηλώνει το παιχνίδι αναμέτρησης ανάμεσα στους δύο ήρωες. Παιχνίδι όχι μόνο στον έρωτα, αλλά και στον χρόνο, στα θέλω και τα μπορώ, που κρύβουν βαθιά μέσα τους –όπως και κάθε άνθρωπος. Στη βάση τους τα προβλήματα που παρουσιάζονται είναι πανανθρώπινα, όπως και η ανάγκη για αγάπη.

 

Η σκηνοθετική γραμμή απέφυγε τις υπερβολές, αποτρέποντας τον κίνδυνο να μετατραπεί το έργο σε μελοδραματικό κι εκβιαστικό συναισθηματικά. Η σκηνοθέτρια επέλεξε να αφήσει τον λόγο «ανέγγιχτο», αναδεικνύοντας τον κατ’ αυτόν τρόπο. Καθοδήγησε σοφά τους δύο ηθοποιούς, δουλεύοντας λεπτομερώς την δυναμική και τις ερμηνευτικές ισορροπίες μεταξύ τους. Χειρίστηκε πολύ καλά τα περάσματα από την ηρεμία στην σύγκρουση. Μια τραγουδιστή πρόταση γάμου μετατρέπεται απρόσμενα, αλλά δεξιοτεχνικά, σε τραγική μάχη. Οι σιωπές στην ροή του έργου είναι ακριβείς. Πολλά λέγονται μόνο με τα βλέμματα.

Η κινησιολογία ήταν εμπνευσμένη, εκφράζοντας –σε καίρια σημεία- την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων. Η εικόνα του «Καρυωτάκη» να χτυπά ανήμπορος τον τοίχο επιβεβαιώνει το γνωμικό «μια εικόνα, χίλιες λέξεις»… Και τι καλύτερος τρόπος, για να εκφραστεί ο πόθος της «Πολυδούρη», από το να «περάσει» πάνω στο σώμα της το πουκάμισό του αγαπημένου της!

Το προσεγμένο σκηνικό –σε συνδυασμό με τον ατμοσφαιρικό φωτισμό και τα κοστούμια- πετυχαίνει τον στόχο του αμέσως, βάζοντας τον θεατή στο κλίμα της εποχής. Η όμορφη μουσική τονίζει τις συναισθηματικές εξάρσεις και συγκινεί.

Το αναπηρικό καροτσάκι είναι το κύριο σκηνικό αντικείμενο κι εξελίσσεται σε σημείο κλειδί της παράστασης. Αν και δυσκολεύει την κίνηση των ηθοποιών, λειτουργεί, εν τέλει, ως «κλίμακα» ανύψωσης των ερμηνειών, κάνοντάς τες πιο εκφραστικές, πιο τραγικές. Σε μια από τις πιο δυνατές σκηνές του έργου, η «Πολυδούρη» αντιδρά στο νέο του χωρισμού, καθισμένη στο καροτσάκι, με την πλάτη στο κοινό, το σώμα της δονείται κι εμείς συμπάσχουμε μαζί της, νιώθουμε την ψυχή της να καταρρέει, χωρίς καν να βλέπουμε το πρόσωπό της. Σε μια άλλη σκηνή, προς το τέλος, το καροτσάκι μετατρέπεται στο «δυνατό χαρτί» μιας παρτίδας πόκας εγωισμού, το οποίο οι δυο πρωταγωνιστές «πετάνε» ο ένας στον άλλον.

Η Νάντια Πυθαρά, μικροκαμωμένη και μελαχρινή, ιδανική για τον ρόλο κι εξωτερικά, δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία, καθ΄ όλη την διάρκεια της παράστασης. Παίζει με πάθος, ορμή κι έντονη κίνηση, φανερώνοντας την εσωτερική τραγικότητα της ηρωίδας με αριστοτεχνικές πινελιές. Οι μεταπτώσεις του χαρακτήρα και οι εναλλαγές από τη χαρά στη λύπη είναι αξιοσημείωτες, όπως αποδίδονται. Κρατά, ταυτόχρονα, το μέτρο του ρεαλισμού, δημιουργώντας, έτσι, μια οικεία και άμεση σχέση με το κοινό, που παρακολουθεί αφοσιωμένα την ηθοποιό με την αισθαντική φωνή, την άψογη άρθρωση και το θερμό, σπινθηροβόλο βλέμμα.

 

Ο Βασίλης Παπαγεωργίου ερμηνεύει συγκρατημένα, κυνικά και μελαγχολικά, αφήνοντας τα συναισθήματα να βράζουν μέσα του. Καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι, σε μεγάλο μέρος της παράστασης, κοινωνεί τα αισθήματα και τις πιο μύχιες σκέψεις του χαρακτήρα μέσα από την εκφραστικότητα του προσώπου του. Το έντονο, ευθυτενές βλέμμα του, τα σμιγμένα φρύδια του, οι τεντωμένοι μύες του κορμιού του, έδιναν την αίσθηση ενός ανθρώπου, που έρχεται αντιμέτωπος με τις αλήθειες που κρύβει μέσα του και δεν τις αφήνει να ελευθερωθούν.

Συμπερασματικά, όσοι δεν γνωρίζουν γι’ αυτόν τον μεγάλο έρωτα του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη αξίζει να δουν την παράσταση, καθώς μέσα από αυτόν θα γνωρίσουν καλύτερα τις δύο αυτές σημαντικές προσωπικότητες. Δυο ζωές, γεμάτες πόνο, πόθο και ποίηση, ζωντανεύουν και πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μας, αφήνοντας το ανεξίτηλο σημάδι τους στην μνήμη. Πρόκειται σίγουρα για μια παράσταση που ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες.

 

«Πόκα»
Συντελεστές παράστασης:
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Κέλλυ Πήλιουρα
Σύνθεση Μουσικής: Αδαμάντιος Αναστασιάδης
Σχεδιασμός Φωτισμού: Σάκης Μπιρμπίλης
Επιμέλεια σκηνικού: Ντέιβιντ Νεγρίν
Κοστούμια: Βεστιάριο Συρογιάννη
Επιμέλεια Κίνησης: Εύα Μιχαλά
Φωτογραφία -Σχεδιασμός Αφίσας: Νίκος Καρανικόλας
Video Art: Αυρήλιος Καρακώστας
Σχεδιασμός Προγράμματος: Βίκυ Οικονομοπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Παναγιώτου
Βοηθός Παραγωγής: Δήμητρα Τερρανόβα
Επικοινωνία: Ίρια Κατσαντώνη
Πιάνο: Αδαμάντιος Αναστασιάδης
Ούτι: Ελένη Κοκκάλα
Τραγούδι: Ειρήνη Αραμπατζή
Παίζουν: Βασίλης Παπαγεωργίου, Νάντια Πυθαρά

Παραγωγή: Θεατρική Ομάδα Τεχνικό
Διάρκεια παράστασης: 80’

 

Παραστάσεις:
Τρίτη 29 Μαρτίου 2016
Δευτέρα – Τρίτη 4-5 Απριλίου 2016
Ώρα: 9.15 μμ.

στο θέατρο “Επίκεντρο+”

Νόρμαν 16, Πάτρα

Τηλ.: 2610 46 10 50

 

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ.

Οι παραστάσεις στην Αθήνα συνεχίζουν κάθε Τετάρτη & Πέμπτη, στις 21:15
«Θέατρο 104» ,Ευμολπιδών 41,Γκάζι